Clik here to view.
Holkham Hall - Bygones Museum - 19th century kitchen - old newspaper and spectacles. Foto: Elliott Brown (cc)
OPINIE - De krant is niet meer wat het geweest is, vindt Edge of Europe.
Leest u nog wel eens papieren kranten, in druk of in pixel? Ik bijna niet meer – alle Nederlandse kranten heb ik uit mijn bookmarks geknikkerd en voor een Telegraaf van gisteren, her en der in Italiaanse kiosks nog te vinden, ben ik nog nooit te porren geweest. Mijn nieuws haal ik van de websites van ‘buitenlandse’ kranten (voornamelijk La Repubblica en The Guardian) en, bij gebrek aan beter, van copypastesite nu.nl.
En ik was een krantenverslinder. Je kon me tegenkomen in Tilburg, al lopend verdiept in Le Monde of de Volkskrant als een smartphoneverslaafde avant la lettre. Of in een kroeg aan de leestafel met een Vrij Nederland of een Groene, met een Hoegaarden erbij. En desnoods in de kantine van de zoveelste uitzendwerkplek met het AD of de Telegraaf, want gelezen moest er worden.
In de krant schreven mensen die er meer van wisten dan jij. Dan stond ik ‘s ochtends in mijn blootje met één hand koffie te zetten met een tot handzaam formaat opgevouwd stuk zaterdagbijlage in de andere hand, omdat ik die column wilde begrijpen voordat ik de dag begon. Ook al ging die over economie of zo – iets waar ik overigens nog altijd geen donder van begrijp. Want de krant daagde je uit om de grenzen van je kennis te verleggen en prikkelde je om over dingen na te denken. Het was zelfs prettig om het oneens te zijn met de grote columnisten. Dat gaf het jonge brein zelfvertrouwen, dat gevoel in staat te zijn om onafhankelijk van erkende denkers tot een eigen conclusie te komen. Daarom was de krant ‘een meneer’.
Maar de laatste paar jaar worden de opiniepagina’s volgeschreven met columns waar ik met gemak gaten in schiet en, beste lezer, ik heb alleen maar een HAVO-diploma en een verlopen bewijs van vaardigheid voor het werken met heftrucks. Zo allemachtig moeilijk moet het niet zijn om mij een intellectuele uitdaging voor te schotelen. Ik verwacht van kwaliteitsmedia toch iets meer dan makkelijke, populistische stukjes over de afwezigheid van de premier, midden in het zomerreces, omdat er iets vreselijks is gebeurd op fokking twitter met een vriendin van de schrijver. Ik heb geen behoefte om te lezen over multiculturaliteit als oorzaak van de verminderde populariteit van het topless zonnen omdat in twee seconden aan te tonen is dat dat er geen fuck mee te maken heeft, Marlies Dekkers.
Dat zijn nog maar recente voorbeelden; ik hoef maar Linda Duits of Bert Brussen te zeggen en u weet wat ik verder bedoel, wat voor kringetje tegenwoordig de ‘intellectuele’ dienst schijnt uit te maken. En ik kan geen voorbeelden vinden van stukken die me na deden denken, waarvoor ik achter de laptop bleef zitten, die me uitdaagden om anders na te denken over dingen die ik vanzelfsprekend achtte. Niet in de Nederlandse pers die zich er in heeft gespecialiseerd de luidste stemmen van het internet een tweede podium te bieden, in plaats van op zoek te gaan naar het oorspronkelijke, het nieuwe en het gedurfde.
De krant brengt me hetzelfde gezeik wat al de hele dag over de social media wordt uitgekotst. Als het een twitteraccount was, zou ik ‘m blocken, die lul.
Lees meer berichten op Sargasso.
